Μορφές και λειτουργίες στους αθηναϊκούς θεατρικούς χώρους της σύγχρονης εποχής

Κάντε κλικ εδώ για να κατεβάσετε αυτό το έγγραφο

Νίκος Μπάρκας

Η προτεινόμενη ανακοίνωση αποτελεί τμήμα μια διαχρονικής έρευνας που πραγματοποιείται στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Δ.Π.Θ και αφορά τη μορφή και τη λειτουργία των θεατρικών χώρων στην ευρύτερη περιοχή των Αθηνών. Η έρευνα επιχειρεί να παρουσιάσει την κατάσταση που χαρακτηρίζει ένα δείγμα από ιδιωτικά θέατρα της Αθήνας. Κατά την περίοδο 2000-15, οι ενεργές αθηναϊκές θεατρικές σκηνές αυξήθηκαν περίπου κατά 150%, ενώ εξ αυτών, ποσοστό περίπου 70% ιδρύθηκαν την περίοδο της οικονομικής ύφεσης (2008-14). Το μεγαλύτερο ποσοστό των θεατρικών χώρων (περίπου 60%) έχει μικρή χωρητικότητα (μέχρι 200 θέσεις) και βρίσκονται στο κέντρο της Αθήνας (Κυψέλη, Μετα¬ξουρ¬γείο, Βοτανι¬κός, Γκάζι, Εξάρχεια, Κεραμικός), ενώ οι θεατρικοί χώροι μεσαίας χωρητι¬κότητας (400 - 700 θέσεων) ανήκουν σε παλαιότερες δεκαετίες (πριν το 1970). Τη χειμερινή σεζόν του 2015, στην Αθήνα εντοπίστηκαν 152 στεγασμένες θεατρικές αίθουσες. Η παρατηρούμενη έντονη τάση ανακαινίσεων / ανακατασκευών παλαιών και δημιουργία νέων θεατρικών χώ¬ρων στην ευρύτερη περιοχή των Αθηνών έχει εξασφαλίζει μια σημαντική θεατρική υποδομή, η οποία, παρά τις οικονομικές αντιξοότητες, διαμορφώνει ένα ισχυρό πολιτιστικό απόθεμα. Η έρευνα περιλαμβάνει επισκέψεις, καταγραφή παρατηρήσεων, συνεντεύξεις και συμπλή¬ρω¬ση ερωτηματολογίων σε ένα δείγμα περίπου 30 θεατρικών χώρων, με 16 παρα¬μέτρους της έρευνας, όπως : το έτος κατασκευής, ο θεατρικός τύπος (η διάταξη του χώρου και η μορφή της σκηνής), πιθανές ανακαινίσεις ή παρεμβάσεις με αλλαγή χρήσης στο κτίριο, το μέγεθος της αίθουσας και της σκηνής, η χωρητικότητα, οι βοηθητικοί χώροι για το κοινό και τους ηθοποιούς (φουαγιέ, υγροί χώροι, καμαρίνια, αποθήκες, παρασκήνια, θάλαμοι τεχνικών), η προσβα¬σιμότητα και η προσπέλαση στο χώρο, οι ηχομονωτικές ενισχύσεις και η ακουστική διόρθωση. Όπως φαίνεται από τα δεδομένα της έρευνας, το δείγμα εμφανίζει μια ποικιλία μορφών και θεατρικών τύπων, που συχνά ανάγονται στα θεατρικά πράγματα προηγούμενων αιώνων, με εμφανή αρχιτεκτονικά και λειτουργικά μειονεκτήματα. Δηλαδή, καθώς ένα πλήθος θεατρικών χώρων δεν αντιστοιχούν σε μια σύγχρονη αρχιτεκτονική αντίληψη, το πρόβλημα των αθηναϊ¬κών θεάτρων είναι μάλλον ποιοτικό κι όχι ποσοτικό.